(സ്വന്തം കവിത)
ഈ നിശീഥത്തോടൊത്ത് ഞാന് പോകട്ടെ,
ജീവിത ദുഃങ്ങളിറക്കി ഞാന് പോകട്ടെ,
വിട, പ്രിയ സന്ധ്യേ, ഇനി വിട,
ഇനി സമാഗമമില്ല, പോയിടട്ടെ ഞാന്.
ഏറെ കാത്തു കഴിഞ്ഞൊരാ കാമുകി -
നില്ക്കുന്നിതാ, മുന്നില്, പുഞ്ചിരി പോല്,
ഒരു നറും നിലാവായ്, കുളിരായ്,
ഒരു സുഗന്ധമായ്, നീ മൃത്യു.
ദിനാന്ത കപോലത്തില് കുംകുമം പടരവേ,
കൂടണയാന് കിളികള് പായുമീവേളയില് ,
ഇരുളിന് ഗുഹാന്തരത്തില് സമാധിയായ്-
ഞാനിരിക്കട്ടെ, പോയ് വരൂ, നീ സഖി.
അനീതി, അക്രമം, സ്നേഹശുന്ന്യത, ഇവയൊക്കെ കാണുകയും കേള്ക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള് , മനസ്സ് പിടയ്ക്കുന്നു, നിസ്സഹായതയാണോ, ഭയമാണോ? ഈ മര്മ്മരം
No comments:
Post a Comment